En dan zijn ze bijna 20 maanden!

Wat vliegt de tijd zo ben je net bevallen, zo vier je hun 1e verjaardag en nu zijn ze bijna 20 maanden.

Ze lopen ze kletsen ze ruzieen  en ze klauteren.

Ze ontwikkelen en groeien prima!

 

Het is best niet altijd makkelijk en erg druk ook zo op zijn tijd.

Want ja ons gezinnetje is nou eenmaal een beetje groter als gemiddeld.

En als je dan naast je al je dagelijkse bezigheden ook nog aan het revalideren ben en de ander aan het dokteren is met klachten dan heb je wel is van die momenten dat het allemaal niet zo leuk meer is.

Vooral als de nachten kort zijn.

Want ja ook na 20 maanden kunnen we de nachten doorslapen nog steeds tellen. Ze zijn eerder uitzondering als gewoonte.

Maar afgelopen nacht hebben we allemaal goed geslapen en vanmorgen mochten we ook heerlijk wat langer blijven liggen!

Daarna hebben we heerlijk met zijn alle ontbeten, iets wat op de zondag altijd erg gezellig is! 

 

Het was heerlijk weer dus na het ontbijt hebben we onze fietsen gepakt en zijn heerlijk in het bos gaan wandelen. Voor de kleintjes was dit de eerste keer en we hebben anderhalf uur gewandeld en pret gehad. Lopen rennen vallen en weer opstaan blaadjes kijken en oppakken denneappeltjes rapen paddestoeltjes kijken maar dat moet wel met de handjes op de rug. En tot slot een echte bladerregen.

 

Op de terug weg even langs opa en oma Bus om even een glaasje drinken te halen en daarna lekker thuis in de relax modus. Lekker slapen en knuffelen.

 

We hebben deze geweldige dag met ze alle afgesloten met een heerlijk bordje patatjes en een lekker toetje ijs met vruchtjes!

 

 De kleuren van de herfst


De zon gaat onder, en de lucht heeft een rode gloed,
Net als de bladeren, die geven de bomen hun laatste groet,

Ze zweven door de lucht, in de aller mooiste kleuren,
Hoog in de lucht, zal de wind ze overal mee naartoe sleuren,

Rood, bruin, oranje en geel,
Het is net op dat ze dansen, in kleren van fluweel,

Hun laatste dans, voordat ze gaan,
Totdat de winter komt, en het lijkt of dat ze nooit hebben bestaan.

 

En toen werd het alweer Herfst

De dagen worden alweer korter, de blaadjes beginnen langzaam toch van de bomen te vallen maar het weer is nog erg mild.
Dat betekend dat we nog lekker veel naar buiten kunnen en genieten van het najaarszonnetje.
Dat hebben we ook wel nodig want van alleen maar binnen zitten worden we ook niet vrolijk.

Na mijn vorige blog is ons lieve Omaatje overleden op een leeftijd van 103 jaar.
Na enkele jaren op bed te zijn verzorgd was ook haar tijd gekomen.
En wat heb ik eigenlijk een enorme bewondering voor haar, in haar leven heeft ze haar zoon Janneman haar echtgenoot mijn Opa, een schoonzoon Ome Arnold, een achterkleinkind onze Gemma en een dochter Tante Corry moeten verliezen.

 

 

De grote 4 zijn aan een nieuw schooljaar begonnen.

Jarno in Enschede waar hij het heel erg naar zijn zin heeft!

Linet en Manon op een nieuwe locatie

en Amber is begonnen in Groep 8 het laatste jaar basis school met alle spannende dingen die daar bij horen.

Wat worden ze toch snel groot....

 

Op 27 september was het weer tijd voor iets leuk!

de Drie- en vierlingen dag bij kidscity in Utrecht!

We hebben weer genoten! Want wat is de herkenning heerlijk, zonder woorden weet de ander wat je bedoeld. En vooral wat is het leuk om iets oudere drielingen te zien de verschillen maar ook de band die ze onderling hebben.



En ondertussen groeien en ontwikkelen Anne Jordi en Bente vrolijk door!
En word gekletst geklommen gerend en gevallen.
Zijn er de gewone griepjes, keel ontstekingen.

 

 

Maar natuurlijk worden er ook nieuwe dingen gedaan zoals tekenen puzzelen en uit een nieuwe beker drinken

 

 

 

En ondertussen ben ik zelf nog druk aan het revalideren, en is Marco aan het kwakkelen met zijn gezondheid.

 

Maar ondertussen genieten we volop van ons prachtige gezin en van elkaar.

Leef vandaag, je weet nooit wat er morgen ineens weer op je pad komt.

 





Eindelijk weer is een blogje

Wow ik zie net dat het al ruim een half jaar geleden is dat ik een blogje heb geschreven.
Hoog tijd voor een update dus.

Ik eindigde mijn laatste blog met de zin:
"In een van de vorige bloggen had ik al verteld over de vele veranderingen die gingen komen in een volgende blog zal ik hier uitgebreid op terug komen, die zijn namelijk al volop aan de gang."

Een van die veranderingen is dat we zijn verhuisd, dit is tevens de grootste oorzaak van het niet bloggen! Want ik raad het niemand aan om met een gezin met 7 kinderen te gaan verhuizen.
tot de dag van vandaag zijn nog niet alle dozen uitgepakt, gewoonweg omdat het leven doorgaat en wij bijna geen tijd hebben om daarnaast nog extra dingetjes te ondernemen.
Maar we zijn heel blij met ons nieuwe huisje en we zijn vooral iedereen heel erg dankbaar die op wat voor manier dan ook heeft bijgedragen aan het een thuis maken voor ons hele gezinnetje!!!


Een andere verandering is dat onze kleine ukken steeds meer de wereld gaan verkennen ons de oren van het hoofd kletsen en ook erg goed geworden zijn in ruzie maken. Wat het ook is als de een het heeft wil de ander het perse ook. Van voorzichtig een paar stapjes lopen zijn we inmiddels aanbeland bij wegrennen van papa en mama want dat is zooooo leuk! En erg goed voor de conditie van papa en mama natuurlijk.

En ja met het mooie weer van de afgelopen tijd kon het niet uitblijven onze ukken hebben kennis gemaakt met de speeltuin en het zwembad eerst heel voorzichtig, later heel enthousiast met vooral het natspetteren van hun grote broer en zussen.



En waar het even leken of onze oudste zou gaan studeren in Haarlem HBO sport en bewegen en dan daar op kamers zou gaan kwam voor hem toch het groene licht om HBO-V te gaan studeren in Enschede uiteindelijk is hij toch ingeloot en blijft hij heerlijk nog even dagelijks deel uitmaken van ons geweldige gezinnetje!

Mijn eigen gezondheid, Ik ga een hele zware tijd tegemoet ik moet namelijk het moeder en verzorger gaan combineren met een revalidatietraject iets wat behoorlijk pittig gaat worden maar waar ik helemaal voor wil gaan, ik wil weer op een normale manier willen functioneren ipv altijd maar pijn te hebben gelukkig krijg ik veel steun van mijn vaste back-up groepje mensen waardoor het allemaal hopelijk iets makkelijker gaat.

Dan is er nog de gezondheid van Marco....
Waarvan de arts heeft gezegd Marco geniet NU je conditie zal alleen maar verslechteren!
En ja de mensen om ons heen zien dat ook en springen gelukkig regelmatig bij in de dingen die hij zo graag wil doen maar gewoon niet meer kan. En dus heel veel dingen heeft moeten opgeven.
Een pacemaker wissel is inmiddels weer in het vooruitzicht veel eerder dan gepland maar alweer nodig. En zelfs die operatie is niet meer zonder risico's zoals zijn gezondheid nu is.
Voor hem is het een kwestie van een zinvolle besteding te geven aan de dag en dus zul je hem regelmatig zo zien lopen om even een boodschapje te gaan doen.


Maar bovenal zijn we heel erg gelukkig als gezinnetje hoor, we genieten van ieder moment en het liefste met elkaar!
Iets wat Jennifer Grosman perfect op de gevoelige plaat heeft weten vast te leggen nogmaals onze dank hiervoor! We hebben genoten van de shoot en binnekort hebben we prachtige foto's in huis!

   

 

Als je de kracht hebt om te accepteren wat je niet kunt veranderen, kun je openstaan voor de toekomst.

 

 

De feestdagen in vogelvlucht en wat daarna kwam...

Na de Sinterklaastijd komt dan eindelijk de kerst, een tijd die we hier allemaal heerlijk vinden.
Gewoon om de gezelligheid kaarsjes kerstboom de vakantie en het samenzijn.
Voor het eerst kerst voor onze kleine ukken, die allang niet meer die kleine ukken zijn en zich heel goed ontwikkelen daar waar ze een week of 6 mogen achterlopen vragen wij ons wel eens af of ze dan niet heel snel zijn met dingen.
Dan oud en nieuw, omdat onze kleine vent heel erg schrikkerig is aangelegt en op oudejaarsdag al meerdere malen in huilen uitbarsten van de knallen in de buurt hebben wij geen risico genomen en alle kinderen om half 12 maar wakker gemaakt.

 

Zo waren we er zeker van dat we in ieder geval geen ukkie in paniek moesten gaan troosten.

Even na middernacht toen het weer rustig was in de buurt hebben we ze heerlijk in hun bedje gelegd en hebben ze gewoon verder geslapen.

En zo werd het Januari de maand waarop 3 grote meiden zich hadden verheugd want na jaren van sparen met hun lange haren was het eindelijk zover.

Alle staarten waren lang genoeg om te doneren aan stichting Haarwensen!

En niet alleen van Linet Manon en Amber maar ook mama had de haren lang genoeg!

Met zijn alle naar AMI kappers in Ruurlo

 

 

We zijn allemaal blij met onze nieuwe lengte en met het reslutaat voor stichting Haarwensen.

ondertussen zijn er drie kleine ukken die de wereld verkennen en ontdekken.

 

Toen werd het de hoogste tijd om een lange rit te maken met de drie Ukken goede reden de verjaardag van Tante Ans, zodat we ook even naar Omaatje van 102 jaar oud konden gaan.

Of Omaatje het allemaal nog heeft meegekregen betwijfel ik maar wat ik wel weet is dat we de Ukken later kunnen vertellen dat ze nog bij hun overgrootoma op bed hebben gezeten.

Dat opzich is al heel bijzonder.

 

 

In een van de vorige bloggen had ik al verteld over de vele veranderingen die gingen komen in een volgende blog zal ik hier uitgebreid op terug komen, die zijn namelijk al volop aan de gang.