15 weken...

Vandaag was het weer tijd om een dagje Nijmegen te doen.
Een echo een controle en nog een gesprek.
Eigenlijk gewoon zoals iedere keer.
Het bijzondere vandaag was dat we een echoscopiste hadden die in een rap tempo alles afwerkte en nauwelijks de tijd nam om ons er iets bij te vertellen.
Zelfs kregen we geen fototjes....
Waar het aan lag lag het aan in een rap tempo werden alle 3 de kleintjes bekeken  benoemd wat ze op ging meten en dat was het.
Met 10 minuten was de echo dan ook voorbij en kregen wij de vraag of we al wisten wat het werd.
Wij zeiden nee toen de vraag willen julllie het weten als antwoord kregen wij dit opgesomt en dat was het einde van ons bezoek.
Een beetje overdonderd liepen we terug de wachtkamer in en wachtte op het gesprek waar ze bloeddruk en gewicht gingen controleren.
Toen we daar aan de beurt waren vroegen ze hoe de echo was geweest dit hebben wij dan ook maar gelijk gemeld dat we dit wel heel raar vonden en dat ze vast alles wel had gecontroleerd maar dat wij eigenlijk niet tot nauwelijks de kindjes hadden gezien.
Ook dat ons maar plompverloren werd meegedeeld wat het geslacht van allemaal was.
In dit gesprek bleek deze echoscopiste hierom bekend te staan en hebben ze nog even snel met een minder goed echo apparaat toch wat fototjes geschoten van de kleintjes.
Bloeddruk was goed gewicht gaat nog steeds omlaag.
Daarna lang gesproken over de vervelende zwangerschapsklachten die er zijn en alleen maar verergeren.
Dus maar weer bloedprikken, daar krijg ik volgende week de uitslagen van. nu maar hopen dat er ergens een tekort aan is wat kan worden opgelost anders vrees ik dat dit de rest van de zwangerschap zo blijft en dat ik dan toch daadwerkelijk maar een poging ga doen om een winterslaap te gaan houden!
Toen we daar allemaal mee klaar waren en nieuwe afspraken hadden gemaakt was het tijd voor een gesprek met het maatschappelijk werk.

 

Want ja het is heel leuk een drieling maar het is niet allemaal rozegeur en maneschijn.
Want zelfs nu na 15 weken kan ik nog steeds zeggen dat er maar weinig positieve reacties zijn.
Verder word er door mensen niet begrepen hoe dit voor ons voelt, en heeft iedereen een mening erover.
Wij vragen ons wel eens af waarom mensen niet gewoon blij kunnen zijn en alleen maar het negeatieve willen zien.

Na de enorme schrik die ook wij hebben gehad zijn wij dankbaar en blij dat deze drie aapjes straks bij ons een plekje mogen hebben. Want hoe je het went of keert de geboorte van een kindje blijft toch altijd een wonder!!!!!!